Ciężka postać astmy jest zwykle oporna wobec standardowego leczenia przy pomocy glikokortykosteroidów czy beta2-mimetyków. W tym przypadku niezbędne jest sięgnięcie po bardziej radykalne sposoby – za przykład może posłużyć benralizumab, który daje dobre efekty w farmakoterapii astmy eozynofilowej.
Ciężka astma czyli jaka?
Często określana jest mianem lekoopornej, niekiedy nazywana też niekontrolowaną. Charakterystyczną cechą ciężkiej postaci astmy jest fakt, że pomimo stosowania preparatów przeciwastmatycznych objawy utrzymują się na niezmiennym lub nawet większym poziomie intensywności. W chorobie występują też liczne zaostrzenia stanu, które mogą doprowadzić do konieczności hospitalizacji astmatyka np. w celu przeprowadzenia mechanicznej wentylacji niedrożnych dróg oddechowych.
Przykładem ciężkiej postaci astmy jest astma eozynofilowa, która jak wskazuje sama nazwa, prowadzi do wyraźnego wzrostu zawartości eozynofilów w wydzielinie oddechowej tj. ponad 1,9%. Ten typ astmy charakteryzuje agresywnym przebiegiem, któremu towarzyszą zmiany destrukcyjne i wynikająca z tego przebudowa strukturalna oskrzeli. Co więcej, oskrzela wykazują dużą nadreaktywność na działanie beta2-mimetyków.
Leczenie ciężkiej astmy a benralizumab
Podstawą w terapii astmy niekontrolowanej jest określenie jej fenotypu. Tylko na tej podstawie istnieje szansa, aby zaproponować choremu odpowiednie leczenie biologiczne. U większości pacjentów stosowanie wysokich dawek glikokortykosteroidów i beta2-mimetyków nie przynosi pożądanych rezultatów. W przypadku eozynofilowej postaci astmy celem jest zredukowanie liczby występujących eozynofilów, co przyczynia się do neutralizacji stanu zapalnego.
Benralizumab jest humanizowanym, defukozylowanym przeciwciałem, które przyłącza się do podjednostki α receptora dla interleukiny 5 (IL-5) – cytokiny indukującej zmiany zapalne. Efektem tego jest aktywacja cytotoksyczności uzależnionej od przeciwciał z udziałem komórek NK. To z kolei powoduje proces apoptozy eozynofilów i tym samym poprawę stanu dróg oddechowych. Działanie benralizumabu jest niezwykle skuteczne, bo rezultaty użycia następują już w ciągu pierwszej doby od momentu podania. Warto też podkreślić, że przeprowadzana apoptoza przebiega bez uwalniania ziarnistości z niszczonych komórek. Dzięki temu podanie leku nie powoduje wyzwolenie skutków ubocznych.
Główne następstwa terapii benralizumabem to:
- ograniczenie zaostrzeń astmy
- polepszenie jakości życia pacjenta
- przeciwdziałanie innym dolegliwościom ze strony układu oddechowego
Stosowanie benralizumabu umożliwia zmniejszenie dawek doustnych glikokortykosteroidów, ale i może doprowadzić do ich całkowitego odstawienia. Niemniej jednak w trakcie leczenia przeciwciałem IL-5 nie zaleca się nagłej rezygnacji z farmakoterapii lekami steroidowymi.
Lek jest podawany co 8 tygodni w formie domięśniowego zastrzyku – jednorazowa dawka waha się do 2 do 200 mg i jest dostosowywana indywidualne do potrzeb pacjenta.
Benralizumab – działania niepożądane
Skutki uboczne wynikające ze stosowania benralizumabu nie są poważne, a raczej mają charakter niewielkiego dyskomfortu. Najczęściej występujące działania niepożądane to bóle i zawroty głowy, zapalenie gardła oraz gorączka. Warto jednak pamiętać, że zmniejszenie liczby eozynofilów jednocześnie zwiększa ryzyko infekcji pasożytami jelitowymi. Dlatego osoby borykające się z zakażeniem pasożytem powinny przed terapią benralizumabem w pierwszej kolejności przeprowadzić leczenie w przeciwpasożytnicze.
Bibliografia:
- Kupczyk M., et al. „Polish Society of Allergology statement on the diagnosis and treatment of severe, difficult-to-control bronchial asthma.” Advances in Dermatology and Allergology 2019, 36(2): 147-157.
- Likońska A., Kowalki ML., Chałubiński M. „Zmiany w zaleceniach Światowej Inicjatywy na Rzecz Zwalczania Astmy (GINA) 2019 – ważne modyfikacje sposobu lecenia.” Aalergia Astma Immunologia 2019, 24(3): 112-118.
- https://www.mp.pl/pacjent/leki/subst.html?id=5875
